Spektrum zaburzeń odżywiania nie jest małe. Choć najbardziej znana społeczeństwu jest anoreksja, bulimia wcale nie przytrafia się rzadziej. Niestety jednak mało kto wie, jakie są kluczowe różnice pomiędzy tymi chorobami, dlatego chcemy wyjaśnić wszelkie wątpliwości.
Przyczyny bulimii
Jak większość zaburzeń odżywiania, bulimia również jest wynikiem rozpowszechnionego w mediach kultu doskonałości. Niestety, perfekcja nie dotyczy zasobu wiedzy lub posiadanych umiejętności, jedynie wyglądu zewnętrznego. Najbardziej narażeni na negatywny wpływ portali społecznościowych są nastolatkowie, którzy nie wyrobili jeszcze własnego poglądu na wiele spraw.
Do grupy ryzyka należą również ludzie powiązani z modelingiem, osoby doświadczające depresji, poczucia odrzucenia i porażki oraz młodzi borykający się z problemami w domu. Mówi się nawet, że bulimia jest chorobą perfekcjonistów, czyli tych, którzy biorą na siebie dużo obowiązków i w każdej dziedzinie chcą być idealni.
Psychiatrzy mówią również o stresie w kontekście przyczyn żarłoczności psychicznej. Niewątpliwie długotrwałe napięcie wiąże się z potrzebą rozładowania, a to w bulimii jest kluczowe – patologiczna potrzeba pozbycia się negatywnych emocji.
Objawy bulimii
Czas wyjaśnić tytuł artykułu, czyli dlaczego to zaburzenie wydaje się paradoksem. Otóż podobnie jak w przypadku dobrze znanej anoreksji, tutaj również chory dąży do redukcji masy ciała poprzez głodzenie się. Jednak nierozerwalnym elementem bulimii są tzw. napady obżarstwa, tj. stan, w którym chory potrafi pochłonąć niewyobrażalną ilość kalorii w ciągu maksymalnie kilku godzin. Stąd też nazwa „żarłoczność psychiczna” – osoba dotknięta zaburzeniem nie je z głodu, a z potrzeby rozładowania napięcia psychicznego.
fot.: Pexels.com
Ponadto po zakończeniu uczty chory odczuwa niesamowicie silne wyrzuty sumienia i natychmiast chce naprawić swój błąd, zwracając posiłek. Należy podkreślić, że istnieje kilka podtypów bulimii i nie w każdym z nich występują wymioty. Przykładowo bulimia sportowa wiąże się z nadmiernymi i wyczerpującymi ćwiczeniami fizycznymi.
Aby uporządkować objawy, bulimik ma okresy głodówki oraz obżarstwa. To drugie pojawia się w wyniku doznania silnego stresu. Życie chorego to nieprzerwany cykl wpadania ze skrajności w skrajność.
Wynikiem niejedzenia, obżarstwa i wymiotów są niedożywienie, zniszczone zęby oraz problemy żołądkowo-jelitowe. W przypadku odmiany sportowej może dojść do kontuzji oraz wyczerpania fizycznego. Wszystkie podtypy bulimii prowadzą do zaburzeń miesiączkowania u kobiet.
Leczenie bulimii
Przede wszystkim potrzebna jest pomoc psychologiczna. Bulimia nie tylko osłabia organizm, ale również umysł – wieczne zadręczanie się napadami głodu oraz liczenie kalorii przybiera formę obsesji i jest okrutnie męczące.
Często wymagana jest także opieka psychiatryczna ze względu na kompulsywne jedzenie i myśli. Specjalista dobierze leki uspokajające oraz obniżające poziom stresu, co ma na celu zapobieganie nagłemu obżarstwu.
Należy także udać się do lekarzy „od ciała”, głównie internisty oraz endokrynologa w przypadku zaburzeń hormonalnych objawiających się nieregularnym cyklem miesięcznym. Osoba, która dobrowolnie podjęła się terapii, powinna skorzystać z konsultacji u dietetyka.
Psychoterapia polega na uświadomieniu choremu, że boryka się z problemem, który nie wynika z masy ciała, tylko nieradzenia sobie ze stresem, emocjami i obowiązkami. Pracę zwykle zaczyna się od wyciszania i uspokajania zszarganych nerwów.
Jak pomóc choremu?
Osoba chora na bulimię najbardziej potrzebuje zapewnienia, że nic się nie stanie, jeśli zdarzy jej się o czymś zapomnieć. Nigdy nie krzycz na bulimika, nie obwiniaj o niepowodzenia, ani nie wytykaj ewentualnych porażek – w ten sposób jedynie nasilisz cykl głodówka-obżarstwo.
fot.: Pexels.com
Szczere zainteresowanie i rozmowa są niezbędne. Zapytaj chorego, jak mija mu dzień, czy potrzebuje pomocy oraz jakie emocje mu towarzyszą. Z początku będzie on udawał, że wszystko jest w porządku, ale możliwe, że po pewnym czasie przyzna jak bardzo mu ciężko.
Jeśli nie wiesz, w jaki sposób mogłabyś wesprzeć bliską ci osobę, zapisz się na konsultację u psychologa. Doradzi on jak prowadzić rozmowę z chorym oraz co jeszcze możesz zrobić, aby uświadomić bulimikowi, że boryka się z poważnym problemem, którzy można leczyć.
