Z anoreksją nie ma żartów. To poważna choroba psychiczna, która prowadzi do skrajnego wyczerpania organizmu. Jeżeli podejrzewasz, że ty lub bliska ci osoba boryka się z tym problemem, natychmiast interweniuj. Niezbędne jest jak najwcześniejsze rozpoczęcie leczenia!
Przyczyny anoreksji
Nawet osoby niezwiązane z tematem zaburzeń odżywiania słyszały o anoreksji. To bardzo dobrze, bo sprawa jest poważna i należy edukować społeczeństwo. Jak to jednak się dzieje, że człowiek dobrowolnie się głodzi i doprowadza do wyniszczenia organizmu?
Przyczyn należy szukać nie w masie ciała, a w psychice. Choroba bowiem jest wynikiem zaburzonego obrazu własnego „ja”. Anorektycy uważają, że są bardzo grubi, bez względu na faktyczną wagę. Dzieje się tak z różnych powodów, jednak psychiatrzy wymieniają przede wszystkim idealizowanie ludzkiej sylwetki w mediach.
Znaczenie ma też poczucie samotności oraz porażki. Najczęściej anoreksja dotyka osoby młode, które nie radzą sobie z emocjami oraz nadmiarem obowiązków. Swego czasu wyszło na światło dzienne, że plaga zaburzenia dotyka branżę modową, w której wymaga się od modelek mieszczenia się w bardzo małe ubrania – oszacowano, że od dorosłych kobiet oczekiwano zakładania na siebie odzieży w rozmiarze przeciętnej dwunastolatki.
Objawy anoreksji
Należy być bardzo uważnym w kwestii tego zaburzenia odżywiania, ponieważ niełatwo dostrzec niepokojące symptomy. Naturalnie najszybciej zauważyć można spadek masy ciała, ale wtedy jest już stosunkowo późno – anoreksja jest zaawansowana.
fot.: Pexels.com
Na samym początku występuje zmiana stylu. Chory wstydzi się rzekomej otyłości i stara się ją zakrywać luźnymi, ciemnymi ubraniami. Do tego dochodzi przywiązywanie wagi do swojego wyglądu, częstsze przyglądanie się sobie w lustrze oraz komentarze dotyczące masy ciała.
Następnie pojawia się wieczny brak apetytu. Niedojadanie posiłków lub kompletne ich pomijanie. Wypijanie dużych ilości wody, ponad 2,5 l albo częstsze mycie zębów mają zredukować uczucie głodu. Po zrzuceniu kilku czy nawet kilkunastu kilogramów sytuacja wcale się nie stabilizuje.
Do powyższych dołączają treningi. Codziennie, po kilka razy chory na anoreksję angażuje się w ćwiczenia fizyczne lub czynności, które wymagają ruchu, np. gruntowne sprzątanie mieszkania, albo wchodzenie po schodach z obciążeniem.
W późniejszym okresie u kobiet zanika miesiączka. Występuje gęsia skórka, ponieważ organizm jest niedożywiony i wychłodzony – nawet w upalny dzień anorektycy zakładają maskującą kilogramy odzież. Skóra staje się ziemista, oczy podkrążone, chory ma coraz mniej siły i energii. Pogarsza się również koncentracja i pojawiają się zaburzenia snu.
Leczenie anoreksji
Proces terapeutyczny jest złożony i trudny. Wynika to głównie z tego, że osoba borykająca się z tym problemem nie dopuszcza do siebie myśli, że robi źle. Młode osoby, które są pod opieką dorosłych, unikają wizyt lekarskich, ponieważ boją się, że medyk potwierdzi niebezpieczny spadek wagi oraz postępujące wyniszczenie. Anoreksję leczy się przede wszystkim u psychologa.
Zdarza się, że niezbędna jest również pomoc psychiatryczna oraz wdrożenie farmakoterapii, np. leków uspokajających lub antydepresyjnych. Terapia psychologiczna jest jednak kluczowa, ponieważ chory musi zbudować poczucie własnej wartości, pewność siebie i zyskać pozytywny obraz własnej osoby.
W zaawansowanym stadium anoreksji tj. takim, w którym występuje niedowaga oraz wycieńczenie organizmu, zaleca się leczenie w zamkniętym ośrodku, jako że chory sam sobie szkodzi. Należy mieć na uwadze, że patologiczne głodówki mogą doprowadzić do śmierci.
Jak pomóc choremu?
To jest najtrudniejsze zagadnienie i niestety bez pomocy specjalisty się nie obejdzie. Możesz jednak unikać zachowań, które pogłębią chorobę. Nigdy nie załatwiaj sprawy diety krzykiem. Pamiętaj, że anorektyk czuje się samotny i przygnębiony, dlatego awantury przyczynią się do jeszcze większego poczucia porażki.
fot.: Pexels.com
Stań się podporą dla chorego. Rozmawiaj o uczuciach, przebiegu dnia oraz praw komplementy, ale nigdy nie stosuj pochwał związanych z utratą masy ciała! Może to zostać odebrane jako motywacja do dalszego odchudzania!
Delikatność i szczere wyznania mogą doprowadzić do tego, że w zaburzonej osobie coś „pęknie” i przyzna się do skomplikowanych problemów natury psychicznej. Jest to niestety rzadkie zjawisko, dlatego nie załamuj się, tylko wykaż się cierpliwością. Ewentualnie sama skonsultuj przypadek z psychologiem i poproś o radę, w jaki sposób zachowywać się wobec anorektyka.
